Twój świat

 Zamknięte dokładnie na zgubiony klucz drzwi do części mojej duszy. Poukładane starannie wytworne karteczki z kilkoma pomysłami na cudowne życie. Poprzekładane płatkami zasuszonych róż pamiętających czasy rezolutnej nastolatki. Pachnące nadzieją na słońce każdego dnia. Nie chcę ich już pamiętać. Nie wracam do nich w ogóle. Dziś pachną gorzkim rozczarowaniem zmieszanym z delikatną wdzięcznością za to, co przyniosły pomyłki. Bolesne wspomnienia idyllicznych pomysłów. 

Sterta pomiętych scenariuszy na wypadek, gdybym była kimś innym. Kosz wyrzuconych zachowań, zniszczonych krytyką, oceną, cudzym niezadowoleniem i zazdrością. Pudło z napisem "tak nie wypada". Jakieś odległe marzenia na wyblakłych zdjęciach, na których ledwo rozpoznaję siebie. Złamane serca przeszłych miłości. 

To miejsce już chyba umarło. Jestem już przeciez gdzieś dalej. Nowi ludzie są w moim życiu, nowe pudełka na kiepskie pomysły. Wziąć się cieszę, że jakieś mam. Szuflady wstydu i poniżenia. Wciąż wywołują rumieńce na rwarzy. Małe radości codziennych spraw. Mimo wszystko i stale. Serce podzielone na dwa odrębne istnienia. Ciągle jeszcze nowe strony do zapisania. W sercu szał odgrzewanych pragnień. Strach przed krokiem naprzód. Obawa przed cudzym spojrzeniem. Wieczne poczucie bycia ocenianą. Słodko gorzki smak piwa, które nawarzyłam. Dwie strony medalu - to, czego chcę i to, co powinnam. 

Zatopiona w oczekiwaniu nie potrafię ruszyć naprzód. Wrosłam w to czekanie i nie wiem, w którą stronę chciałabym pójść. Tyle razy pokazywano mi drogę, że sama nie potrafię już wybrać. Podawano na tacy oczekiwania, że teraz już nie czuję, czego sama chcę. Wśród porozrzucanych w myślach gorzkich słów rodzi się gniew i bunt. Zegar nieubłaganie tyka, a serce odlicza uderzenia do wielkiego końca. Ramiona ściągają wyrzuty sumienia. Czy zdążę być dla tych ważnych tak długo, jak trzeba? Czy będzie czas na swój własny, zdrowy egoizm? Ile już czasu minęło na nieżycie. Ile życia zabrałam komuś.... 

Wciąż bardzo się boję. Tak wielu rzeczy i spraw. Upycham je w najdalsze zakątki umysłu, a one i tak dopadają mnie czasem. Ciąży mi cały ten bagaż, codzienne smutki i rzucane słowa. Zbieram odwagę, gromadzę energię. Może nie zrobię już kroku naprzód. Ale nie cofnę się też już nigdy. To w końcu mój świat.

Naga prawda

 Taka jestem.

Częściej pozwalam płynąć krwi zamiast łzom.

Wiecznie cierpiąca, z uśmiechem na ustach.

Tęskniąca za czułością, stawiająca wokół siebie mury.

Mam pamięć do złych słów i słabość do obietnic bez pokrycia. 

Chcę się otworzyć na nowe i nie potrafię zamknąć starych drzwi.

Łasa na słodkie słowa, głucha na pretensje. 

Kocham piękne ciała, więc siebie nienawidzę. 

Uwodzi mnie blask ognia, bąbelki w kieliszku i zapach piżma na obcej szyi.

Potrafię kochać nad życie i tak samo nienawidzę.

Przeżywam życie w wyobraźni uciekając od rzeczywistości.

Hedonistka, hipokrytka, chujowa pani domu.

Matka od biedy.

Przyjaciółka od siedmiu boleści.

Częściej zamykam oczy, bo chyba widzę za dużo.

Upadły anioł, któremu nie wyrosły skrzydła. 

Wiedźma spalona na stosie w kolejnym wcieleniu. 

Wciąż dziecko, którego nudzą stare zabawki.

Przerażona śmiercią i cierpieniem najbliższych.

Tęsknię do tych co odeszli i byli mi najbliżsi.

Na co dzień tylko ciałem, duchem w innym świecie.

Przesiąknięta muzyką i kłamstwami z książek.

Sama siebie widzę zawsze w krzywym zwierciadle.

Najlepiej mi w tłumie i w cichej samotności.

Chciałabym być taką, jaką widzą mnie inni. 

Cała szafa masek, a aktorka coraz gorsza. 

Kolekcjonerka wspomnień. I zbędnych kilogramów.

Mam wrodzoną niechęć do dawanych mi dobrych rad. 

I naturalną potrzebę dawania ich innym. 

Uśmiechnięta idiotka.

Przemądrzała, gdzie nie trzeba. 

Uczulona na krytykę.

Mam ulubioną wersję swojego imienia. 

Nie smakuje mi kawa z kubka na herbatę. 

Irytuje mnie strasznie mlaskanie przy posiłku.

Pozwalam sobie na krytykę sama nie będąc idealną.

Klnę okrutnie, choć częściej w myślach niż na żywo. 

Zaklinam sny, żeby nie chcieć się obudzić. 

Boję się zasnąć, by nie zbudzić demonów.

Żyję, choć w środku czuję się martwa...

Grzechy pożądania

Trzecia, lub czwarta już kawa,

Kolejny papieros,

Kilka drinków dla uśpienia myśli.

Obraz uśmiechniętych oczu,

Parę zamienionych zdań,

Jedno słowo za dużo.

Puste miejsca na moim ciele,

Bez dotyku dłoni

I śladu ust.

Martwe motyle w brzuchu,

Wygaszony pozar wyobraźni,

Zamordowane marzenia.

Pusta rama w mych myślach,

Która nie zapełni się obrazem,

Na zawsze białe płótno.

Rozmowy, których nie było brzmią mi w uszach,

Pocałunki, których nie było, palą mi usta,

Bliskość, której nie ma, ogrzewa mi serce,

Rozkosz, której pragnęłam, wbija się we mnie cierniem.

Duszę szarpią na części cudze pretensje,

Wpasowują mnie w oczekiwany ciasny kanon szczęścia,

Robią za moje sumienie i dziesięć przykazań,

Niepomne na własne ciche grzechy pożądania...

Romans ze śmiercią

Czuję na karku ciepły oddech śmierci. Owija moją szyję kuszącym pocałunkiem zapomnienia. Wlewa się w serce kłującą tęsknotą. Nęci wizjami lepszego świata. Masuje mi ramiona obiecując ucieczkę od bólu. Nie patrzy mi w oczy, unika spojrzenia. Nie odpowiada na żadne pytania. Jej lodowata bliskość powoli zamraża mi serce. Szponami maluje wzory żył na moich rękach. Cicho nuci upiorne kołysanki, odrywając od świata, od życia, istnienia. Wpada na chwilę w najmroczniejszych momentach. Wyciąga do mnie rękę, a ja wciąż się waham. Czy może mi obiecać, że nic już nie będę czuła? Czy zapewni mi utratę pamięci tego życia? Czy wymaże pragnienia serca i rozumu? 

Krzywi się na moje poczucie obowiązku. Bo jak to tak można oddać się jej bez niczego, kiedy mam jeszcze tyle do zrobienia? I ulubiona kawa jeszcze leży w szafce, tyle prania w koszu i niezrobione zakupy. Jeszcze jakieś obiecane spotkania, niedopowiedziane rozmowy, nieumyty kubek po herbacie. Jeszcze czasem poruszy serce jakaś nierozsądna decyzja, zachcianka, tęsknota czy obca osoba. 

Stare blizny kuszą ponownym otwarciem. Wyleją ze mnie złości, słabości i smutek. Piekący ból wyciśnie łzy. Oczyszczę umysł, serce i ciało. Usunę w cień tęsknoty. Marzenia pochowam do grobu zapomnienia. Nastawię się znowu na tryb wykonawcy. 

Wstyd mi za swoje słabości. Wstyd mi za tęsknoty. A ona patrzy na mnie z szyderczym uśmiechem. Jak kochanek,który wie, że już Cię zdobył. Kolejny dzień oparłam się pokusie. Spojrzałam na nią wyzywająco, pewna, że wygram tę nierówną walkę. A ona przecież widzi mroki mojej duszy, beznadziejność i brak jakiejkolwiek wartości. Śmieje się ze mnie powtarzając ciągle "kochana i tak będziesz moja". 

Wypijam duszkiem szklaneczkę whisky i odpalam kolejnego dzisiaj papierosa. Opieram łokcie na skrzypiących kolanach i rzucam: "tak, ale jeszcze nie dzisiaj". 

Piękna i doskonała

Tam, gdzie szerokie ramiona 

Zbiegają się łukiem do mostka

Tam kończy się mój ból,

Mój strach, przerażenie i troska.

Tam, gdzie pulsują skronie

Pod ust delikatną powłoką 

Tam jest moje zacisze

Osłonięte warownią wysoką.

Tam, gdzie plecy szerokie

Wprawiają w ruch wszystkie mięśnie,

Tam chcą spoczywać me piersi

W pięknym, bezpiecznym półśnie.

Tam, gdzie na dłoni szorstkość

Odbija się echem wysiłku,

Chce leżeć dłoń moja brzydka

Jak w cichym, bezpiecznym przytułku.

Tam, gdzie się niebo odbija

Błękitem, szarością i blaskiem,

Tam łamie się kra

Mojej niewiary z trzaskiem.

Tam, gdzie mnie zapach otula

piżmowym, mdłym aromatem,

Tam moja kobiecość się staje

Erotycznym wręcz poematem.

Czuć pocałunek na ustach

Dotyk, co pieści ciało,

To czuć, że się jest przez minutę

Piękną i doskonałą.

Tęsknię....

 Nic nie boli tak, jak brak Ciebie.

Niczego nie słychać bardziej jak ciszy tam, gdzie serce chciałoby usłyszeć Twój głos. 

Dziś tęsknię bardziej niż w inne dni. Moje łzy palą bardziej, mój smutek nie znalazł dziś granic. 

Ciekawa jestem co robisz? Czy w ciche niedzielne popołudnie siedzisz pogrążona w myślach, pogwizdując cicho i kreśląc wzory łyżeczką na blacie? Zanurzona we wspomnienia o latach młodości, czasach radości i uśmiechu. Czy w tym pięknym domu siedzicie wszyscy razem śmiejąc się z opowiadanych historii? Czy słuchasz właśnie czyjejś opowieści, potakując głową ze zrozumieniem? 

Wiesz, ja tego dziś też potrzebuję. Wspólnej kawy przy kuchennym stole, w ciszy, ze wzorami malowanymi łyżeczką na ceracie. Widoku Twoich powykrzywianych palcy, wydatnych żył na dłoni, dźwięku Twojego astmatycznego oddechu. Spokoju, jaki ten widok wlewał w moje serce. Rozmowy z Tobą, pełnej akceptacji i bez oceniania, chociaż pewnie nie zrozumiesz moich śmiesznych problemów. Wiesz, nie uciekam przed frontem i głodem, nie muszę się bać o bliskich i nie doświadczam traumy odrzucenia przez macochę, ale wiesz, Ty jedna wiesz, że moje problemy są dla mnie równie ogromnym ciężarem. Nigdy mnie nie oceniałaś, nigdy mnie nie wyśmiałaś, na pewno i dziś byłoby tak samo. Potrzebuję Twojej miłości. Jedynej bezwarunkowej. Akceptującej. Otulającej współczuciem. 

Chce być z Tobą w tamtym domu. Pośród zielonych łąk, pod niebieskim niebem. Wśród zapachu świeżego chleba i drewnianego byfyja. Chcę Ci pomagać przy pracy, śpiewać wspólnie piosenki, słuchać tych samych historii. Uśmiechać się szczerze i całować Cię w czoło. Nie chcę być tu, gdzie jestem. W tym smutnym i dziwnym świecie. Jak karykatura samej siebie. Jak kiepsko odgrywana rola. Jak kwiatek przy kożuchu. Jak wół przy karecie. 

Spowiedź narkomanki

 To już trzy i pół roku mojej świadomej walki w chorobą zwanej depresja. Połączonej z domieszką nerwicy, lęków i zespołu stresu pourazowego. Dla jasności dodam, że urazem była praca. 

Piszę świadomej, bo walka, nierówna, trwała od dawna, często niezauważona przez otoczenie i bagatelizowana przeze mnie. Standardowe opinie na temat braku realnych problemów, wymyślania i wyolbrzymiania pominę, bo nie o tym dziś. 

W walce pomagały mi leki, różne, w różnych dawkach, terapie, rozmowy. 

Często słyszę pytanie, czy Ty musisz być na tych tabletkach. Przecież dobrze się czujesz. Przecież nie chodzisz smutna. Przecież po Tobie nie widać. Przecież już Ci chyba pomogły. 

Z własnej, niestety, głupoty i zapominalstwa mam wątpliwą przyjemność wyjrzeć na kilka dni z nory zwanej farmakologia do surowego świata. Co dzieje się z osobą, która pozbawiona stałej i codziennej dawki związków chemicznych traci kontrolę nad swoim poziomem serotoniny?

Zawroty głowy. Jeden z bardziej namacalnych objawów, nieco uciążliwy, połączony z uczuciem ciężkości i pewnego otumanienia, podobnego do stanu po kilku drinkach. 

Trudności z koncentracją. Ociężałość umysłu wpływa na trudności w zebraniu myśli i jasnym ich formułowaniu. Na skupienie uwagi, trwanie w stałej dyspozycji dłuższy czas.

Apetyt. Przejaw nerwowości objawiający się kompulsywnym pochłanianiem pokarmów, z jednoczesnym zaburzeniem poczucia sytości. Dopiero ból brzucha daje znać, że chyba na dziś już koniec, ale mózg domagający się swojej dawki serotoniny rekompensuje ją w najprostszy sposób - czymś smacznym na podniebieniu. Nie jest tajemnicą, że jedzenie sprawia nam przyjemność, a uczucie przyjemności wytwarza w naszym ciele serotoninę. Także ten.... Hamburger chodzi mi po głowie, ale dla bezpieczeństwa położyłam się już do łóżka. 

Poczucie nerwowości bez żadnej przyczyny. Dopiero teraz, leżąc w łóżku czuje jak bardzo boli mnie w mostku i w ramionach od ciągłego spięcia, wzdychania, brania głębokich oddechów w odpowiedzi na wszystko co się dzieje dokoła, celem słownego ataku. Czasem rozsądek wygrywa, ale mięśnie pozostają napięte, serce tłucze się głośno, wydaje się, że nie sposób się uspokoić. Jak napompowana piłeczka, która w każdej chwili może pęknąć.

Agresja, raczej w zamiarach, również w stosunku do siebie.

Poczucie uwikłania w obowiązki, realia i wzajemne relacje, którym nie ma się odwagi stawić czoła. Które przerażają, dołują i powodują rezygnację. Złość na wszystko i nienawiść do wszystkich. 

Płaczliwość.

Intensywne i przekoloryzowane sny, męczące mnogością negatywnych emocji, strachu, zniecierpliwienia. Zostawiają w głowie ogromny bałagan, zwłaszcza u wiedźmy, która mocno sugeruje się snami i zachodzi w głowę na ile to, co było w śnie jest istotne a na ile nie. Z jednej strony trzeźwy umysł jest bardziej otwarty, z drugiej w takim stanie próbuje poradzić sobie z emocjami całego dnia. Trudno dojść do ładu. 

Fizyczna apatia. Całkowity brak potrzeby ruchu, aktywności. Racjonalne zmuszanie się do wypełniania obowiązków. 

Mam nadzieję, że kiedyś małymi kroczkami wyjdę z wygodnego gniazdka chemicznej normalności. Że osiągnę taki poziom normalności, która będzie do zaakceptowania. Możliwe, że nie będzie tak nigdy. Możliwe, że przyjdą chwile, kiedy będę chciała złożyć broń, poddać się i uciec w inny świat. Możliwe, że przyjdą chwile, kiedy uwierzę, że już jest wszystko ok. Broń mnie tylko Boże od mojej własnej głupoty wtenczas.